Να γράψω θέλεις στο χαρτί κ γω αναρωτιέμαι ....
Πόσα κομμάτια θα τσαλακώσω για να καταφέρω στο τελευταίο να γράψω τον πόνο μου για όλο αυτό που βλέπω γύρω μου... ; Πόσες μουτζούρες με μελάνι κόκκινο θα κάνω ... Και έκανα πολλές γαμωτο , τόσες πολλές που έμοιαζε με ζωγραφιά 2 χρονών μικρού .. Μικρού παιδιού σαν κ αυτό που προσπέρασες χθες στο φανάρι... Έκανες πως δεν το ειδές ενώ ξέρεις ότι σε κοίταξε , βαθιά μέσα στα μάτια απλώνοντας το χέρι του κ συ το αγνόησες περήφανα ...
Ποιος είσαι συ που θα αλλάξεις ξέεις τον κόσμο και την κατάσταση αυτή αναρωτήθηκες... Κ έφυγες.! Έτσι σου είναι πιο εύκολο ... Ενώ ξέρεις ότι δεν είσαι , να κάνεις τον χαζό ,τον αφελή!
Αφού η δική σου κατσαρόλα είναι γεμάτη κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σ και αγνοείς για τον συνάνθρωπο σ που είναι έξω , του πήραν το σπίτι , τα όνειρα και την ζωή του !
Αδιάφορα σκληρά ανθρωπάκια ερωτευμένα με τον καναπέ , θέλουν να μας κάνουν , και γω και συ το επιτρέπουμε ...
Βλέπω σε λίγο να μας φορούν το λουρί , να μας πετούν το κόκαλο και γω και συ να τρέχουμε ποιος θα προλάβει πρώτος να δαγκώσει ο ένας τον άλλον!
Δίχως να σκεφτούμε , ορμάμε στον αγώνα για το κόκαλο !
Γιατί την σκέψη σου την πήραν και την έκαψαν μη γελιέσαι , όλα αυτά που σε πότισαν σε έκαναν να σκέφτεσαι μόνο τον μεζέ , πως θα προλάβεις να τα αρπάξεις .. Δεν γύρισες ποτέ να κοιτάξεις το αφεντικό που σε έδεσε , δεν επαναστάτησες και έμεινες να κοιτάς το κόκαλο!
Τι λοιπόν να σου γράψω , όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να τρέχουν για το κόκαλο ......
Μόνο μουτζούρες κάνω !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου